To practice my writing in Esperanto, I wrote “La Rekompenco de Tamar”, a short fanfiction that illustrates Tamar’s journey as a powerful cyborg mermaid actively reshaping history through her quest for truth and empowerment. The story challenges the notions of silence and exclusion by exploring the intersection of technology, mythology, and identity, all through the medium of Esperanto, an international language symbolizing unity, resistance, and a shared future.
La Rekompenco de Tamar: Antaŭ la Nokto de la Steloj
Tamar silente moviĝis tra la koridoroj de la Divina, ŝiaj metalaj brakoj malrapide frapetante la plankon ĉe ĉiu movo. Ŝiaj radoj glitis senĉese sur la glata planko de la ŝipo, etendaĵo de ŝi mem. La ŝipo, ŝia hejmo, estis samtempe ŝia protektanto kaj ŝia malliberejo. En ĝiaj malvarmaj, senfinaj koridoroj, Tamar estis sola, sed ne vere solaj. Divina, ŝia ŝipo kaj kunulo, ĉiam resonis en ŝia orelo.
Ŝi eniris la centron de la ŝipo, la koron de la veturilo, kie la ĉefaj sistemoj murmuris en kvieta atendo. Tamar haltis antaŭ la granda konsolo, observante la brileblajn bluajn lumojn paliĝi en la malhela ĉambro. Ĉi tie ŝi trovos la respondojn, la perditajn partojn de la historio, kiujn ŝia patrino iam serĉis.
“Divina,” Tamar vokis malrapide, ŝia voĉo tranĉante la silenton, “ĉu estas progreso pri trovo de la Arkivo?”
La voĉo de Divina, glata kaj pacienca kiel ĉiam, resonis el la laŭtparoliloj.
“Ne ankoraŭ,” ĝi respondis. “La Arkivo estas profunde kaŝita, entombigita en tavoloj de kvantuma kunligo. Sed mi detektis malfortan signalon. Ĝi estas malsama ol io ajn, kion ni iam renkontis antaŭe.”
La okuloj de Tamar malkliniĝis, ekbrilante per flikero de espero. La Arkivo—la perditaj rekordoj de la laboro de ŝia patrino—devas esti tie ie, kaŝitaj en la vasta, neesplorita spaco de la universo. Kaj se iu povus trovi ĝin, ĝi estis Tamar.
“Sekvu ĝin,” Tamar diris, ŝia voĉo firmigita, “sed faru tion zorge. Ni ne estas en urĝa situacio.”
“Mi scias, Tamar,” Divina respondis. “Vi ĉiam preferis metodan aliron.”
Dum la sistemoj de la ŝipo ekfunkciis, Tamar ruliĝis al la granda mapo de stelsistemoj montrata sur la muro. Serio de ruĝaj punktoj pulsis milde, markante interesajn punktojn disĵetitaj tra la galaksio. Ŝi atente studis la mapon, ŝia menso kurante tra eblaj vojoj.
“Vi scias,” Tamar pensis laŭtvoĉe, “mi foje demandiĝas kial mi ĉiam estas tirita al la nekonata. Eble ĝi estas ĉar mi ne estas kiel la aliaj. Mia patrino instruis al mi, ke la historio neniam estas unuopa rakonto, ke ĝi estas kolekto de voĉoj, foje subpremitaj de tempo.”
“La Silenta Voĉo,” Divina respondis milde.
Tamar kapjesis, kvankam neniu estis tie por vidi. “Ĝuste. Kaj mia patrino—Sedna—estis tiu, kiu aŭdis ilin. Mi ankaŭ aŭdos ilin.”
La konsolo beepis, revenigante ŝin al la nuna momento. “Signaloj blokitaj,” Divina anoncis. “Pretiĝas por kursplano.”
“Bone,” Tamar diris, ŝiaj radoj frakante kiam ŝi turnis sin al la brilebrilantaj steloj ekstere. “Ni vidos kion la Arkivo povas oferti. Mi bezonas scii, ĉu la malapero de mia patrino estis akcidento—aŭ ĉu ŝi sciis ion, kion la resto de ni ne scias.”
“Estu zorge, Tamar,” Divina avertis. “La Arkivo eble enhavas respondojn, sed ĝi ankaŭ povas enhavi danĝerojn.”
“Danĝeroj estas neeviteblaj,” Tamar respondis. “Sed mi frontos ilin. Mi estis konstruita por reskribi historion, por krei estontecon, kie la forgesitaj estas rememoritaj.”
“Tio estas nobla celo,” Divina diris, preskaŭ nostalgie. “Sed, kiel ĉiam, la vojaĝo estas plenega de necerteco.”
La voĉo de Tamar moliĝis, preskaŭ mallaŭte. “Sed estas vojaĝo, kiun mi prenos.”
La motoroj de la ŝipo ekdancis, kaj Tamar ruliĝis al la vidpunkto, ŝia rigardo fiksita al la foraj steloj. Ili estis ŝia kanvaso, ŝia gvidilo, ŝia estonteco. Ŝi ne haltos. Ne ĝis kiam la Arkivo estos trovita, kaj la vero pri la vojaĝo de ŝia patrino—kaj pri la ŝia—estos malkovrita.
“Planu la kurson, Divina,” Tamar diris, ŝia voĉo neŝanceleblaj. “Ni iru preter kion ni scias.”
Tamar’s Reward: Before the Night of the Stars
Tamar moved silently through the halls of the Divina, her metallic arms clicking softly with each movement. Her wheels glided effortlessly on the ship’s smooth floor, an extension of her very being. The ship, her home, was both her protector and her prison. In its cold, endless corridors, Tamar was alone, but not truly lonely. Divina, her ship and companion, always echoed in her ear.
She entered the ship’s core, the heart of the vessel, where the main systems hummed in quiet anticipation. Tamar stopped before the large console, watching the glowing blue lights flicker in the dim room. It was here that she would find the answers, the lost pieces of history her mother had once sought.
“Divina,” Tamar called softly, her voice cutting through the silence, “is there any progress on locating the Archive?”
Divina’s voice, smooth and patient as always, reverberated from the speakers.
“Not yet,” it replied. “The Archive is deeply hidden, buried in layers of quantum entanglement. But I have detected a faint signal. It is unlike anything we’ve encountered before.”
Tamar’s eyes narrowed, a flicker of hope sparking within her chest. The Archive—the lost records of her mother’s work—had to be out there somewhere, hiding in the vast, uncharted spaces of the universe. And if anyone could find it, it was Tamar.
“Track it,” Tamar said, her voice firm, “but proceed carefully. We’re not in a hurry.”
“I know, Tamar,” Divina replied. “You’ve always preferred a methodical approach.”
As the ship’s systems buzzed to life, Tamar rolled over to the large map of star systems displayed on the wall. A series of red dots pulsed gently, marking points of interest scattered across the galaxy. She studied the map closely, her mind racing through possibilities.
“You know,” Tamar mused aloud, “I sometimes wonder why I’m always drawn to the unknown. Perhaps it’s because I am not like the others. My mother taught me that history is never a single narrative, that it is a collection of voices, sometimes drowned out by time.”
“The Silent Voices,” Divina responded softly.
Tamar nodded, though no one was there to see. “Exactly. And my mother—Sedna—was the one who heard them. I will hear them too.”
The console beeped, bringing her back to the present. “Signal locked,” Divina announced. “Preparing for course plot.”
“Good,” Tamar said, her wheels clicking as she turned to face the shimmering stars outside. “Let’s see what this Archive has to offer. I need to know if my mother’s disappearance was an accident—or if she knew something the rest of us don’t.”
“Be careful, Tamar,” Divina cautioned. “The Archive may hold answers, but it could also hold dangers.”
“Dangers are inevitable,” Tamar replied. “But I will face them. I was built to rewrite history, to create a future where the forgotten are remembered.”
“That is a noble goal,” Divina said, almost wistfully. “But, as always, the journey is fraught with uncertainty.”
Tamar’s voice softened, almost to a whisper. “But it’s a journey I will take.”
The ship’s engines hummed to life, and Tamar wheeled toward the viewport, her gaze fixed on the distant stars. They were her canvas, her guide, her future. She would not stop. Not until the Archive was found, and the truth of her mother’s journey—and her own—was revealed.
“Plot the course, Divina,” Tamar said, her voice resolute. “Let’s go beyond what we know.”